„To nie ja, to moja siostra!” Jedno małe, niewinne kłamstewko, a jednak chłopiec czuje się okropnie… Nie jest z siebie dumny. Wydaje mu się, że nosi w brzuchu ogromny ciężar. Nie może się bawić, śmiać ani spać. To kłamstwo jest wielkie jak słoń!

Książką Piękne panie C. Andrea Vitali zabiera nas do Bellano lat trzydziestych, gdzie nigdy nic się nie dzieje, a hiperboliczne ideały faszystowskiego reżimu Mussoliniego nie są w stanie przebić się przez małomiasteczkowe intrygi i utarczki. Maj 1936 roku. Wraz z zakończeniem wojny włosko-abisyńskiej rodzi się imperium faszystowskie. Fulvio Semola, sekretarz partii z Bellano nie zamierza przepuścić takiej okazji do świętowania. Sprytny jak lis, wpada na pomysł, którego pozazdroszczą wszystkie oddziały znad jeziora i nie tylko: koncert dzwonów, w którym udział wezmą wszystkie kościoły i kościółki w miasteczku, poczynając od kościoła parafialnego, przez cmentarną kapliczkę, aż po najdalszą, górską świątynię. Genialne posunięcie, które pozwoli nadać świętość militarnemu zwycięstwu. Jednak wojskowa euforia i imperialna duma szybko ustępują kwestiom znacznie pilniejszym dla jego politycznych losów. W domu potężnego, groźnego inspektora produkcji lokalnej przędzalni bawełny, Eudilia Malversatiego, rozgrywa się tragedia. Po nocnym napadzie na rzeczonego inspektora w zupełnie niezrozumiały sposób znika kilka par majtek jego pani. Jedne znajdują się od razu w kieszeni marynarki Malversatiego. Pytanie: kto je tam włożył? I dlaczego? Przede wszystkim problemem jest odnalezienie pozostałych par. Gdzie mogłyby się pojawić, narażając na śmieszność zarówno inspektora jak i jego żonę? Nie chcąc zgłaszać sprawy karabinierom i narazić się na plotki, Malversati zatrudnia Semolę, by rozwiązał zagadkę. Byle szybko i dyskretnie, inaczej w dzwon uderzy inspektor i tym razem dźwięki nie będą przyjemne dla uszu sekretarza.