SOWA OPAC : Gminna Biblioteka Publiczna Radziechowy-Wieprz

22059

Książka

W koszyku

oceń

O melba! / Grażyna Bąkiewicz. - Warszawa : "G+J Gruner + Jahr Polska", [2005]. - 362 s. ; 20 cm.

(Literatura na Obcasach ; 7)

Autor

Bąkiewicz Grażyna (1955- ).

Forma i typ

Książki Proza

Odbiorca

Dorośli Młodzież

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Młodzież Dojrzewanie Tajemnica Rodzina Nastolatki Szkoły Dziewczęta

Gatunek

Powieść Powieść obyczajowa

To nie jest śmieszna historia. Tak jak nie jest śmieszne dorastanie. Czasami aż chce się zakląć wymyślonym przekleństwem: „o melba!”. Owszem, bywa zabawnie, zwłaszcza gdy ma się mamę dziennikarkę, choleryczną babcię i tatę, który odszedł przez chomika. No cóż, rodziny się nie wybiera i Malina w sumie nie narzeka – inni mają gorzej. Ale nawet jeśli rodziny nie można sobie wymienić na inną, to szkołę owszem. Kiedy dzieje się w niej coś złego – można zwiać albo pozostać biernym i udawać, że niczego się nie widzi. Jak inni – nie wtrącać się, mijać obojętnie. Tylko że czasem nie można przymknąć oczu. Po prostu się nie da! Trzeba podjąć wyzwanie i stawić opór. To trudne, zwłaszcza gdy ma się kilkanaście lat. I bywa, że przestaje być śmiesznie, że chce się tylko powiedzieć: „O melba!”

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia Radziechowy

Brak informacji o dostępności: sygn. POL (2 egz.)

Wypożyczalnia Wieprz

Brak informacji o dostępności: sygn. POL (2 egz.)

Wypożyczalnia Juszczyna

Brak informacji o dostępności: sygn. POL (1 egz.)

Wypożyczalnia w Bystrej

Brak informacji o dostępności: sygn. POL (1 egz.)

Wypozyczalnia w Brzuśniku

Brak informacji o dostępności: sygn. POL (1 egz.)

Recenzje:

Melba, czyli przekleństwo Książkę Grażyny Bąkiewicz „O melba!” przeczytałam niedawno, ale planowałam dużo wcześniej. Rok temu w Bibliotece Kraków zorganizowaliśmy spotkania autorki z młodzieżą, w których uczestniczyłam. Pisarka opowiadała o tym, jak zaraz po studiach przez przypadek została nauczycielem historii. Tymczasowa praca okazała się jej pasją, a kontakt z dziećmi i młodzieżą zaowocował książkami, które zaczęła dla nich pisać. (...)
Pani Bąkiewicz niesłychanie barwnie mówiła o książce, do której ma ogromny sentyment – była to właśnie „O melba!”, pierwsza powieść pisarki i od razu ogromny sukces: w 2002 roku, wkrótce po jej wydaniu, otrzymała za nią I nagrodę IBBY. Inspiracją do jej napisania była historia, skomplikowana i prawdziwie dramatyczna, która wydarzyła się naprawdę. Autorka usłyszała ją od jednej ze swoich uczennic. Pamiętam rozmowę z panią Bąkiewicz po spotkaniu. W pełni zgadzałam się z nią w wielu kwestiach, a w jednej w szczególności: młodość nie zawsze bywa piękna i z pewnością nie jest najłatwiejszym etapem w naszym życiu. Zdarza się, że młody człowiek staje w obliczu poważnych problemów, nie mogąc liczyć na pomoc dorosłych. W takiej właśnie sytuacji znaleźli się bohaterowie powieści.
Mamy tu prowincjonalne miasteczko, w którym skorumpowany świat dorosłych rządzi się własnymi prawami, a raczej prawami jednego człowieka. Mieszkańcy nie mają odwagi przeciwstawić się tyranowi. W takie okoliczności los wprowadza główną bohaterkę. Malina to inteligentna, cyniczna osóbka, która twardo stoi na ziemi. Jej narracja subtelnie przeplata wątek kryminalny z przygodowym i romantycznym, ukazując ich tło: dramat i prawdziwą tragedię. Niewybaczalną krzywdę dziecka. Autorka bardzo naturalnie kreuje postaci. Stają przed nami, jak żywi, nastolatkowie (niemal) z krwi i kości, pełni kolorów, emocji, rozterek. Mają zalety i wady, podejmują pochopne decyzje, burzą to, co wcześniej budowali, rzucają się na głęboką wodę. Nie od razu jest jasne, czy bohater pozytywny na początku książki, pod jej koniec nie stanie się negatywnym. I odwrotnie.
Mimo wagi problemów, jakie porusza, „O melba!” nie jest książką ponurą. Absolutnie. Jest w niej wiele sytuacji komicznych i elementów czarnego humoru, dzięki temu świetnie się ją czyta. Myślę, że jest to rodzaj lektury, który spodoba się zarówno młodemu, jak i starszemu czytelnikowi.
Niesłychane, w towarzystwie pani Bąkiewicz spędziłam zaledwie trzy godziny, a kiedy rozstawałyśmy się, czułam, jakbym żegnała dobrą znajomą. Po spotkaniu dostaliśmy od pani Grażyny kartkę z podziękowaniem i kilka ciepłych słów. Przed świętami wysyłamy do niej maile z życzeniami. I zawsze dostajemy odpowiedź.
Maria Mazur-Prokopiuk Biblioteka Kraków